Susana Talayero artistaren lana pintura, bideo eta instalazioaren artean dabil, praktika horrek aukera ematen baitio euskarri desberdinen arteko mugak aztertzeko; era berean, bilerak sortzen ditu, eta horiek, denak batera, epistemologia- eta erresilientzia-saio bat osatzen dute. Bestetik, Pablo Marteren lanak irudiak esanahia izateko eta diskurtsoa ekoizteko prozesuak nola egituratzen –eta berregituratzen– diren aztertzen du, muntatze-lanaren praktika sintomatiko, hedakor eta heterogeneo baten bidez.

“Marginalian”, Martek eta Talayerok, lehenik eta behin, argi ohartarazi nahi izan zuten lan egiteko dituzten moldeen bateratze-lanaren izaera lausoaz. Hala, bada, elkarrekiko setio moduko zerbait egin zuten hainbat saiotan, “bat-batean hurbildutako bi planetaren moduan”, haien hitzen arabera, “elkarlanak zalantzan jartzen baititu planeta horien ustezko grabitazio-eremuen mugak”. Baldintza horietatik, hiru indar-ardatz atera zituzten, haien ustez edozein elkarlan zeharkatzen dituztenak: bilera, tentsioa eta bateratzea. Orduan, hiru ardatz horiek aztertu zituzten berriz, liburutegiarekin eta liburutegiak kultura, jakintza eta zibilizazioaren adierazpen gisa duen pisu kapitalizatzailearekin lotuz. Didi Hubermanek Aby Warburg eta Atlas Mnemosyne-ri buruz egin zuen ikerketan esan zituen hitzak jaso zituzten berriz: “desberdintasunen erakusketa bat”. Hala, bada, desberdintasuna bereizkuntza gisa aztertu zuten, “tarteko espazio” gisa, geratzen den espazio bezala har daitekeen hori (hondarra, aztarna). Lan-prozesuekin bat etorrita, berez lurralde baten gisa funtzionatzen duen material-satelite bat sortu dute: Oinarri labainkorrak eta behin-behinekoak.